29.11.2021

Witajcie drodzy Czytelnicy! Pewnie każdy z Was, chociaż raz zauważył w swoim podręczniku do języka polskiego nazwisko „Mickiewicz”. Prawdopodobnie też wiecie, że osoba nosząca to nazwisko ma na imię Adam i jest jednym z najwybitniejszych polskich pisarzy, który swoje dzieła pisał w epoce romantyzmu oraz zalicza się do grona tzw. trzech Wieszczy (termin Wieszcz określa poetę natchnionego, poetę proroka). 

Adam Mickiewicz urodzony 24 grudnia 1798 roku był jednym z pięciu synów Mikołaja Mickiewicza i Barbary Majewskiej. To właśnie rodzice nauczyli go miłości oraz szacunku do ojczyzny. Jego dzieciństwo było spokojne, otoczone miłością rodzicielską oraz przepełnione zainteresowaniem w stronę  ludowych wierzeń i tradycji. Swoją miłość do ojczyzny, w której się wychował oraz do jego dzieciństwa wyraził na przykład w książce pod tytułem „Pan Tadeusz”, w następującym wersie:

Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie              

                         Święty i czysty, jak pierwsze kochanie.

                                                                                 (Pan Tadeusz)

Warto dodać, że Adam Mickiewicz zaczynał pisać wiersze już wtedy, gdy uczęszczał do szkoły dominikańskiej Powiatowej w Nowogródku wraz z swoim szkolnym kolegą Jenem Czeczotem. Niestety jego dzieciństwo drastycznie przerwały pożar w Nowogródku(1810r.), śmierć ojca(1812r.) oraz klęska Napoleońska(1815r.).

„Dziady” to cykl dramatów romantycznych (dramatów napisanych w epoce romantyzmu, nie sceniczne, czyli trudne do wystawienia na scenie). Zostały one napisane w latach od 1823 do 1860, łącznie znamy ich cztery:

Dziady część II - wydana w 1823 roku

Dziady część IV - wydana w 1823 roku

Dziady część III - wydana w 1832 roku

Dziady część I - upubliczniona w 1860 roku

 Niestety część I jest wydana po śmierci Adama Mickiewicza oraz jest nie do końca ukończona. Dziady część II i IV mają w sobie więcej wizyjności, filozofii oraz nawiązań do starych tradycji ludowych niż pozostałe części.

•       Dziady jako obrzęd w dawnej kulturze Słowiańskiej to święto przypadające na okolice dnia zadusznego, podczas którego dokonywano „rytualnego poczęstunku” zmarłym. Celem święta było jak najlepsze ugoszczenie dusz oraz ich karmieniu, na przykład kaszą, kutią, miodem czy jajkami. Ludzie w tej sposób chcieli oddać hołd zmarłym oraz pomóc zabłąkanym duszom dotrzeć do czyśćca. Niektóre źródła piszą, że ludzie w ten sposób próbowali zdobyć zaufanie dusz. Najczęściej Dziady obchodzono na opuszczonych cmentarzach oraz w kaplicach. We wschodniej Polsce, Białorusi oraz Ukrainie obrzęd karmienia zmarłych dusz przetrwał do dziś.   

Bardzo dziękuję za poświęcenie uwagi mojemu pierwszemu artykułowi. Jest mi bardzo miło, że mogę pisać do gazetki szkolnej i dzielić się moimi zainteresowaniami